Blumen In Der Hand (Kosovo Mai 2005)

Mir kommt so vor, i hab des all’s scho amoi g’segn,
i bin scho amoi in dera Wiesen g’legn,
a Teil davon is abg’sperrt mit an blauen Band,
a klanes Madl kommt mit Blumen in der Hand.

Die Häuser san zerbombt, die Fenster san zerschlag’n,
i hab an Helm auf und fahr in an Panzerwag’n,
die Kinder winken und sie schau’n so fröhlich drein,
im Paradies könnt’s sicher a ned schöner sein.

Die Männer sitzen auf da Straßen und san miad,
weu ma von kana Arbeit immer miader wird.
Die Fraun, die schaun so traurig und i hab des G’füh,
die ganze Szene is das reinste Déjà-vu.

Und immer wieder komm i ma so hülflos vor,
als war in nur a klana gottverlassna Bua,
700 Kilometer bin i z’Haus von da,
weu i bin ja nur auf Besuch im Kosovo.

Ma fragt si: Wia kann’s sowas heutzutag no geb’n?
Wia kann ma mit dem Wissen afoch weiterlebn.
Der Kriag, der is erst grad amoi zehn Jahr vorbei,
das Leben ist ein Hit …

In Pristina trink i am Flughafen a Bier
und denk ma: Gottseidank bin ich bald nicht mehr hier.
I steig ins Flugzeug, und es wird auf amoi stüh,
das Ganze war ja nur a kurzes Déjà-vu.

<!–

FB.init(„feb6ebb49a3cebf69ae7aa7ae9a6a57a“, „/danzer/xd_receiver.htm“);
–>